Pierwsza Podróż

Hermiona od rana biegała po pokoju, aby sprawdzić, czy spakowała wszystkie potrzebne rzeczy. Wrzuciła ostatnią parę spodni i sukienkę do ogromnego kufra, a następnie musiała na nim siąść, aby go dopiąć.
- Locomotor Mortis - mruknęła, a walizka uniosła się o parę cali w górę i wyleciała powoli z jej pokoju na dół do holu. Hermiona pochwyciła malutką, podręczną torebkę, w której trzymała najbardziej potrzebne do podróży rzeczy i zeszła na dół.
- Mamo, jeśli czegoś zapomnę, to ci o tym napiszę, a ty wyślesz mi tą rzecz sowią pocztą, dobrze? - spytała, pobieżnie przeczesując swoje gęste, brązowe włosy, co skutkowało tym, że stały się one jeszcze bardziej puszyste. Zrezygnowana położyła na półce mocno zmaltretowany przez jej włosy grzebień bez paru ząbków przed lustrem i pocałowała mamę oraz tatę w policzek, a następnie ich przytuliła przed wyjściem.
Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Przed nią stała zwyczajna dziewiętnastolatka, która skończyła siódmy rok nauki w Hogwarcie i właśnie wybierała się na Uniwersytet Czarodziejów Isellnar. Zamierzała jeszcze bardziej dokształcić siebie i podszlifować swoje umiejętności, ponieważ miała wielkie marzenia. Poza tym nie byłaby sobą, gdyby nie skończyła wszystkich szkół. Harry i Ron przyjęli już posady aurorów i nie zamierzali kontynuować nauki, ale udało jej się namówić Ginny, aby razem z nią wybrała się na studia. Pani Weasley była jej za to bardzo wdzięczna.
Poprawiła sobie biały sweterek i niebieskie jeansy, a następnie spięła włosy w luźnego warkocza, mając nadzieję, że to poprawi ich wygląd. Wyszła przed dom, rzucając na niego ostatnie pełne czułości spojrzenie i teleportowała się z cichym pyknięciem na dworzec, na którym czekała już na nią Ginny, cała czerwona na twarzy.
- Nie uwierzysz! - krzyknęła, przedzierając się ku niej przez tłum. - Zgadnij, z kim miałam niezwykle miłe spotkanie!
  Hermiona widząc jej wściekły wyraz twarzy mogła stwierdzić tylko jedno - Ślizgoni. Tylko który z nich mógłby tak bardzo zajść Ginny za skórę? Malfoy odpadał - był zbyt próżny i głupi, by wybierać się na uniwersytet. Pewnie jego bogaty ojczulek załatwił mu najlepszą posadę na danym wydziale w Ministerstwie Magii. Była dumna, że ona na swoją przyszłość pracowała sama.
Blaise Zabini? Nieee... przyjaciel Dracona Malfoya był dokładnie taki sam jak on. Goyle także odpadał. Był tylko jeden Ślizgon, który odznaczał się rozumem i umiejętnościami.
Teodor Nott.
Była pewna, że to właśnie on wprawił Ginny w tak podły nastrój. Podzieliła się z przyjaciółką swoimi przypuszczeniami, a Ruda tylko pokiwała głową.
- Ten głupi arystokrata wywalił mnie właśnie z przedziału, ponieważ jak twierdził "Ty jesteś sama, a ja potrzebuję miejsca dla siebie i dla swoich przyjaciół". A nich go szlag! Zajęłam nam takie świetne miejsce, a on wcale nie był w otoczeniu przyjaciół, tylko sam. W końcu, kto by lubił takiego oślizgłego gada, jakim jest Nott!
- Daj spokój - uspokoiła ją Hermiona. Nie miała zamiaru wrzucać i wyżywać się na Teodorze Nocie, ponieważ naprawdę go lubiła. W siódmej klasie znaleźli wspólny język i byli chyba jedynymi osobami z Gryffindoru i Slytherinu, które ze sobą rozmawiały. Często dyskutowali na różne tematy naukowe, które nikogo dookoła nie obchodziły. Prawdę mówiąc ucieszyła się, że Teodor postanowił kontynuować naukę i pójść na studia, ale nie dała tego po sobie poznać.
Miały już wejść do złotego pociągu, gdy nagle usłyszały znajome głosy. Między tłumem dostrzegły dwie czupryny. Jedna czarna z niesfornymi włosami, a druga ruda i gęsta. Zrobiły wielkie oczy, widząc Harry'ego i Rona, którzy biegli ku nim z ogromnymi kuframi.
- Co to ma znaczyć? - spojrzała na Ginny, ale Ruda wydawała się tak samo zdumiona jak Hermiona. Chłopcy dobiegli do nich i uśmiechnęli się promiennie.
- Miło was widzieć! - oznajmił Harry. - Pani Weasley uznała, że skoro Ginny kontynuuje naukę, to i Ron powinien, a że on musiał, to i mnie siłą wyciągnął na studia. - wytłumaczył w paru zdaniach Harry widząc ich miny, a po chwili zwrócił się do Rona. - Zobaczysz, stary, będziemy tego żałować.
- Żartujesz? Nie idę na te studia dla nauki, tylko dla imprez i super studentek - powiedział Ron, wchodząc do pustego przedziału i pakując walizkę na górną półkę. Hermiona obrzuciła go spojrzeniem, ale nic nie powiedziała. W szóstej i siódmej klasie byłaby okropnie zazdrosna o taką uwagę, ale teraz Ron był dla niej tylko i wyłącznie najlepszym przyjacielem. Ich związek rozpadł się w połowie siódmego roku. Nie odzywali się do siebie miesiąc, ale potem wyciągnęli do siebie ręce na znak zgody. Na szczęście ich przyjaźń na tym nie ucierpiała i wciąż mogli na siebie liczyć.
- Ciebie to najwyżej może zaprosić jakiś seksowny duch staruszki na rocznicę swojej śmierci, Ron - prychnęła Ginny i z pomocą Harry'ego również położyła swoją walizkę na górną półkę. Harry parsknął śmiechem, a Ron zrobił się czerwony na twarzy.
- Jeszcze się przekonasz, Ginewro.
- Nie mów do mnie Ginewro! - jej drobna przyjaciółka pokraśniała aż po cebulki swoich ogniście rudych włosów.  Hermiona zajęła miejsce przy oknie, a obok niej siadła wciąż wściekła Ginny. Naprzeciwko nich usiedli Harry i Ron.
Nagle do przedziału wszedł Neville i Luna, co ich bardzo mile zaskoczyło. Wstali, aby się z nimi przywitać.
- Cześć Harry, Ron! - Neville klepnął przyjacielsko chłopaków po plecach. - Cześć Hermiono i Ginny! Jakże miło was widzieć tutaj wszystkich razem - niczym gentleman, Neville pocałował je w dłoń.
- Witajcie moi przyjaciele - odparła Luna swoim tajemniczym, zamyślonym głosem. Nie podała im ręki ani nic w tym stylu, ponieważ miała na oczach swoje omniokulary i wpatrywała się w punkt nad głową Harry'ego, który poczuł się tak nieswojo, że aż spojrzał w tamtą stronę.
  Pociąg ruszył, a oni pogrążyli się w rozmowie na temat minionych wakacji i szkoły, do której zmierzali. Do kampusu mieli dojechać pod wieczór, więc zapowiadała im się długa podróż. Nie zdążyli jeszcze zgłodnieć, kiedy drzwi do przedziału otworzyły się i stanęła w nich starsza kobieta z włosami ściśniętymi w koka.
- Kupujecie coś, kochaneczki? - uśmiechnęła się ciepło.
Miała przed sobą wózek ze słodyczami i napojami. Oczywiście nie zabrakło ich ulubionych przekąsek czarodziejów, które po trzech minutach walały się już po całym przedziale.
Hermiona wstała, a wszystkie pięć par oczu zwróciło się w jej stronę.
- Gdzie idziesz? - spytał Ron, nie spuszczając z niej wzroku. Hermiona położyła dłoń na klamce i uchyliła drzwi od przedziału, w którym siedzieli.
- Mam ochotę rozprostować nogi. Przejdę się i zobaczę, kto znajomy jedzie z nami do Isellnar. Będę niedługo. - poinformowała przyjaciół. - Idzie ktoś ze mną? - spytała po chwili, ale jako iż nikt nie wykazał się większym zainteresowaniem, wyszła na wąski i długi korytarz, który był prawie pusty.
Przechadzała się wzdłuż przedziałów, ukradkiem zaglądając, kto też w nich siedzi. Zauważyła Hannę Abbott, Justina oraz parę innych osób z Huffelpuffu. Więcej jednak dostrzegła Krukonów i w sumie się nie zdziwiła. Ravenclaw i jego uczniowie słynęli ze swojej wiedzy i wysokich stopni z egzaminów. Większość przedziałów zajmowali uczniowie starszych klas, którzy udawali się na drugi bądź trzeci rok na uniwersytecie. Wszyscy śmiali się i rozmawiali w gronie przyjaciół, grając w gargulki lub szachy czarodziejów.
Wpatrywała się właśnie w krajobraz widoczny z okien pociągu, kiedy poczuła, że na kogoś wpada. Jakiś wysoki chłopak zaklął głośno, a ona nie pozostała mu dłużna. Podniosła wzrok, aby zobaczyć, z kim też się zderzyła i spojrzała prosto w oczy Teodora Notta, który wyszedł z przedziału.
- Teodor?
- Hermiona? - zdumiał się jeszcze bardziej. - Przepraszam, nie wiedziałem, że to ty.
- Gdybym to nie była ja, tylko jakaś inna Gryfonka, to już byś nie przepraszał? - spytała i przycisnęła się do ściany, aby przepuścić jakiegoś starszego ucznia przechodzącego obok nich.
- Oczywiście, że nie. Gryfoni wszędzie się pchają, a najczęściej tam, gdzie nie są potrzebni - skomentował wyniośle Nott.
- Och, dziękuję - burknęła z sarkazmem, a on się uśmiechnął.
- Ja po prostu mówię prawdę. Tak przy okazji, to bardzo miło mi cię widzieć.
- Ciebie również - odpowiedziała z uśmiechem.
Chłopak już miał zamiar wgłębić się w konwersację, kiedy drzwi od przedziału, z którego wyszedł otworzyły się i na korytarzu pojawił się nie kto inny jak Draco Malfoy. Jego widok tak spiorunował Hermionę, że stanęła jak słup soli z otwartymi ze zdziwienia ustami.
- Nott, z kim ty tak rozma... - urwał w połowie zdania i uśmiechnął się pogardliwie, widząc Hermionę. Od razu stanął obok nich i zamknął za sobą drzwi od przedziału. - Proszę, proszę! Kogo to moje oczy widzą. Nasza mała, urocza szlama! A ja się zastanawiałem, co tak śmierdzi w tym pociągu.
Hermiona odzyskała język w ustach i zmrużyła gniewnie oczy. Jej źrenice zmieniły się w szparki, a włosy jakby naelektryzowały.
- Co ty tutaj robisz, Malfoy?
- Jak widać jadę do Isellnar. - wpatrywał się w nią tak intensywnie, że miała ochotę jednocześnie przywalić mu znowu w ten pyszałkowaty pysk lub schować się już w przedziale, gdzie siedzieli jej przyjaciele.
- Raczej nie dla nauki... - mruknęła.
- Tak się składa, że właśnie po to, Granger - odpowiedział pogardliwie, wciąż się w nią wpatrując.
- Nauka... i ty... - Hermiona jakoś nie mogła sobie tego poukładać w głowie.
- Coś ci nie pasuje, szlamciu?
- Jeszcze nie daj Boże zaczniesz myśleć, Malfoy, a to już będzie coś. - odpowiedziała z udawanym podziwem w głosie, a w oczach blondyna błysnęły gniewne iskierki. Tuż obok nich parsknął śmiechem Nott.
- Coś w tym jest, Draco - dodał, a Ślizgon obrzucił go gniewnym spojrzeniem. Szybko jednak się pozbył wściekłości i przybrał na usta kpiący uśmieszek.
- Możliwe. Dziwi mnie jednak to, że stoisz tutaj i rozmawiasz z NIĄ - ponownie zerknął na Hermionę. Przeczesał swoje niesforne włosy palcami i dodał. - O ile pamiętam, to miałeś o wiele lepszy gust.
  Na policzkach Hermiony mimowolnie zakwitł rumieniec. Owszem, nie była miss piękności, ale nie przez to się zaczerwieniła. Sam fakt, że Malfoy uznał, iż ona z Teodorem coś do siebie mają był zawstydzający. Teodor był tylko dobrym kolegą. Nikim więcej.
- Nie tobie oceniać, jaki jest mój gust, Malfoy. Ja jestem z niego zadowolony - warknął Nott, a Draco tylko parsknął śmiechem. Obrzucił Hermionę ostatni raz pogardliwym spojrzeniem i zniknął za drzwiami. Zapewne już teraz opowiadał swoim koleżkom z przedziału o rozmowie, która tutaj przebiegła.
  Hermiona trochę się rozluźniła, ale kiedy napotkała wzrok Notta automatycznie spuściła głowę i skupiła uwagę na swoich dłoniach, które wydawały się teraz bardzo interesujące.
- Przepraszam. - szepnęła zawstydzona. - Nie powinnam w ogóle wychodzić ze swojego wagonu. Przeze mnie będą ci teraz dokuczać i kpić sobie.
- Mam to gdzieś - wycedził Teodor, a gniew powoli z niego ulatywał. - Nie obchodzi mnie zdanie tych kretynów. Znajomość z tobą jest dla mnie ważniejsza.
- To... miłe. - wyjąkała i ze zdziwieniem wbiła w niego wzrok czekoladowych oczu. - Mimo wszystko... ja już chyba pójdę.
- Musisz?
- Powiedziałam przyjaciołom, że przyjdę niedługo, a trochę mnie już nie ma... więc... tak, pójdę już. - odpowiedziała trochę zbyt stanowczo, ale po chwili zreflektowała się. - Do zobaczenia w szkole.
- Nie da rady, abyś wpadła na mnie dzisiaj w pociągu jeszcze raz? - zaczepił ją, kiedy się odwróciła. Posłała mu szeroki uśmiech.
- Zobaczy się - dodała na odchodnym i zniknęła mu z oczu, gdy weszła do innego wagonu.
Kiedy wróciła do przedziału, gdzie siedzieli jej przyjaciele opowiedziała o całym zdarzeniu pomijając swoją rozmowę z Nottem i Malfoyem. Harry i Ron słysząc, że Malfoy jest w pociągu aż się najeżyli.
- Co ta pokraka tutaj robi? - mruknął naburmuszony Ron. Ginny spojrzała na niego znad gazety i prychnęła.
- Moglibyście się w końcu opanować. Takim zachowaniem jeszcze bardziej prowokujecie Malfoya do tych swoich kpin.
- To prawda - dodała Hermiona. - Gdybyście przestali, to może by mu się znudziło to dokuczanie.
- Powiedziała ta, która najbardziej się zapędziła ze złości - mruknął Harry niezadowolony z tego, że jego dziewczyna zwróciła mu uwagę. Zawsze chciał wypaść przy Ginny najlepiej jak to możliwe.
- Co masz na myśli? - syknęła Hermiona, patrząc na niego wzrokiem bazyliszka.
- W końcu to ty mu dałaś w twarz w trzeciej klasie - dokończył za Harry'ego Ron.
- ACH TAK! - pisnęła podekscytowana Luna tak głośno, że każdy podskoczył na swoich miejscach. - Tatuś doskonale się spisał, publikując ten artykuł o wnębiwtryskach. Teraz ludzie będą musieli uwierzyć w ich istnienie!
I jakby nigdy nic zaczęła czytać dalej Żonglera do góry nogami. Hermiona zastanawiała się, jak Luna czyta w okularach, które zniekształcają obraz i barwią go na kolorowo, ale najwidoczniej blondynka to potrafiła. Szybko jednak jej myśli zajęło coś innego. Wyjęła książkę z torby i zagłębiła się w lekturze. Ten rok zapowiadał się niezwykle interesująco. Zaklęcia, których mieli się uczyć... nawet o tym nie śniła! Zanim się obejrzała, lampy w pociągu się zapaliły, a oni sami zostali poinformowani o tym, że pociąg dojeżdża do kampusu.
  Kiedy zobaczyli, że zewsząd otaczają ich gęste lasy pełne kolorowych chochlików wiedzieli, że znajdują się na miejscu. Pociąg zaczął zwalniać, a przyjaciele pościągali kufry z półek i wyszli z pociągu.
- Gotowi na zobaczenie Isellnar? - zagadnęła podekscytowana Ginny. Hermiona musiała przyznać, że podziela jej entuzjazm. Nie mogła się doczekać, aż zobacz już otoczenie szkoły jak i jej wnętrze. Dopiero teraz poczuła, jak bardzo była głodna i zmęczona. Wyszli z pociągu, gdzie otoczyły ich ramiona ciemnej i chłodnej nocy.

~~~~~~~~~~~~~~

Początki zawsze są dla mnie stresujące i trudne. Nie mogę uwierzyć, że wróciłam tutaj z trzecią historią, ale mimo wszystko cieszę się, że ponownie rozpoczynam z Wami kolejną podróż przez nowe opowiadanie.

Mam parę ogólnych informacji, a mianowicie:

• postanowiłam publikować przynajmniej jeden rozdział w tygodniu (w weekendy), co nie wyklucza opcji 2 lub 3 jak kiedyś, gdy ledwo zaczynałam ;)

• opinia, wasze pomysły oraz domniemania mile widziane (wena i inspiracja rośnie momentalnie)

• bloga planuję na 30-40 rozdziałów, chyba, że utworzy się w mojej głowie jakaś nowa historia.

I to chyba tyle... ewentualne pytania piszcie w komentarzach, a na pewno na nie odpowiem c;

Jak zawsze Wasza

Sheireen ♥