Propozycja

             Co tu dużo mówić. Dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia. Następna notka oczywiście za tydzień w weekend ;)

Zapraszam do czytania i komentowania 

Sheireen ♥

          Hermiona była niewyspana. Siedziała w ławce, patrząc na nauczyciela i starając się zrozumieć teorię zaklęć, jednak nic nie wchodziło jej do głowy. Dosłownie spała, opierając głowę na dłoniach. I to wszystko przez jedną, bezsenną noc. Nott widząc ją dzisiaj w takim stanie spytał się, czy przypadkiem nie zachorowała, ale to nie było prawdą. U Hermiony choroba była rzadkością. Chociaż w pewnym sensie myśl o Malfoyu przez połowę nocy była jedną z jej objawów.

            Harry i Ron już dawno przestali słuchać wykładów. Zajęli się rozmową i rysowaniem głupot z tyłu zeszytu. Ron zdążył już zjeść połowę swojego cukrowego pióra, które podarowała mu Hermiona w prezencie. Popatrzyła na Catherine, która siedziała obok niej, jehi dnak myślami była zupełnie gdzie indziej. Dzisiaj na śniadaniu siedziała obok Pansy Parkinson.

- Naprawdę nie rozumiem, dlaczego jej nie lubisz – odpowiedziała, kiedy Hermiona się spytała o ich stosunki.

- Trudno jest lubić kogoś, kto na każdym kroku z ciebie drwi. – mruknęła szatynka.

- Myślę, że powinnam was bliżej poznać. – zaproponowała Catherine.

            W życiu. Hermiona jakoś nie miała zbytniej ochoty poznawać bliżej Pansy Parkinson. Wątpiła, aby dziewczyna zmieniła swój stosunek do niej choćby o jotę.

            Nagle coś delikatnie uderzyło ją w ramię. Zmarszczyła brwi i ziewnęła. Spojrzała na kawałek zwiniętego papieru, który leżał tuż obok jej ręki. Wzięła go i rozwinęła. Kto mógłby jej przysłać jakąś wiadomość? Po chwili już wiedziała kto. Niestety.

Granger, wyglądasz okropnie. Czy ty w ogóle śpisz w nocy, czy ciągle się uczysz?

- Draco.

            Prychnęła i odwróciła się do tyłu. Dwa rzędy dalej siedział Malfoy, a siedzący obok niego Zabini smacznie spał na ławce. Blondyn najwidoczniej był w świetnej formie. Obracał zwinnie pióro między palcami i patrzył na nią z wrednym uśmiechem na twarzy. To od razu sprawiło, że się rozbudziła. Wzięła pióro w dłoń i napisała na spodzie kartki.

Do Twojej wiadomości, Malfoy – nie uczyłam się, tylko nie mogłam zasnąć przez pół nocy. Z tego, co widzę, ty się masz świetnie, więc odczep się i daj mi spać.

- Hermiona.

            Machnęła różdżką, sprawiając, że karteczka zniknęła z ławki i automatycznie pojawiła się przed chłopakiem, który od razu rozwinął papierek i wyglądał na jeszcze bardziej zadowolonego. Patrzyła na niego uważnie i westchnęła ze zrezygnowaniem, kiedy zaczął odpisywać. Czyli jednak nie da jej tak szybko spokoju. Cath notowała wszystko to, co mówił profesor, nie zwracając uwagi na to, co się wokół niej dzieje. Hermiona miała nadzieję, że nie zacznie za chwilę interesować się ich rozmową. Jakoś nie chciała, aby ktokolwiek kojarzył ją z Malfoyem.

            Kiedy ponownie pojawiła się przed nią karteczka, ze zrezygnowaniem otworzyła ją, aby przeczytać to, co znowu napisał do niej chłopak.

Zacząłem się zastanawiać, co sprawiło, że nie mogłaś zasnąć przez całą noc. A może kto?

            Och. No nie! Ten to miał tupet! Z wściekłością zaczęła skrobać na karteczce kolejne słowa, przebijając kartkę, kiedy postawiła kropkę nad „i”. Malfoy doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to on stał się powodem jej bezsennej nocy.

Na pewno nie ty, Malfoy!

Wysłała karteczkę w przestrzeń. Zamknęła oczy, modląc się, aby nie odpisał. Proszę, proszę, proszę, powtarzała z każdym biciem jej serca. Po chwili uchyliła powiekę i dostrzegła, że nic nie pojawiło się z powrotem, więc uśmiechnęła się pod nosem. Zadowolenie to jednak prysło tak szybko jak się pojawiło.

Odpisał.

Nie miałem na myśli siebie, Granger, ale teraz już jestem pewien, ze to ja byłem tym powodem. Łatwo cię rozszyfrować. Było do mnie napisać, chętnie bym wpadł na noc, a ty byś może szybciej zasnęła… albo zajęła się czymś innym.

Odwróciła się z niedowierzaniem w stronę chłopaka, który uśmiechnął się do niej szelmowsko i puścił jej oczko. Zawstydziła się i cała czerwona wbiła wzrok w ławkę. Machnęła różdżką, a karteczka stanęła w płomieniach i po chwili nie zostało po niej nic jak tylko kupka popiołu. Odetchnęła. Dowody zbrodni zostały usunięte. Do końca lekcji nie odwróciła się w stronę Malfoy’a, chociaż wyraźnie czuła na sobie jego wzrok.

            Po lekcjach była zmęczona jeszcze bardziej niż rano. Udała się na obiad, a po zjedzeniu wypiła szklankę kawy, aby się rozbudzić. Miała mnóstwo pracy do zrobienia. Nauczyciele nie dawali im spokoju ani chwili do odpoczynku.

            Udała się zatem do biblioteki, która stała się jej drugim domem. Zajęła swoje ulubione miejsce na górnym piętrze obok okna z witrażu. Biblioteka wyglądała wspaniale. Półki były oblodzone, a rosnące wokół drzewa zostały obsypane śniegiem. Były to jednak czary, więc temperatura w pomieszczeniu nie zmieniła się, a wręcz przeciwnie. Ogień w kominku buchał wesoło, zachęcając uczniów do zajęcia miejsc tuż obok niego.

            Hermiona wrzuciła z siebie kurtkę i zawiesiła na wieszaczkach obok kominka. Wyjęła z torby potrzebne rzeczy i zaczęła zgarniać z półek biblioteki książki, które były jej potrzebne do nauki. O tej porze zazwyczaj mało kto przebywał w bibliotece. Uczniowie krążyli od czasu do czasu między regałami, jednak w pomieszczeniu panowała błoga cisza, przerywana tylko trzaskaniem ognia w kominku.

            Hermiona ochoczo zabrała się do odrabiania pracy. Musiała napisać esej na eliksiry o zastosowaniu kamienia księżycowego w różnych eliksirach oraz jego właściwościach. Miała aż pięć różnych źródeł, więc praca szła szybko i przyjemnie.

            Nagle ktoś położył na jej stoliku trzy kolejne książki. Podniosła głowę znad pergaminu i zgarnęła włosy z twarzy. Po jej ciele przeszedł dziwny dreszcz. Przed nią stał Draco Malfoy, który jakby nigdy nic wyjmował swoje rzeczy na jej stolik, aby odrobić zadane prace. Rozejrzała się dookoła. Prawie wszystkie stoliki były wolne, nie licząc czterech zajętych. Biblioteka była ogromna, a on zajął AKURAT to miejsce.

- Zdaje się, że ten stolik jest zajęty – powiedziała i usłyszała w swoim głosie bojową nutkę.

- Nie jestem ślepy, Granger – odpowiedział, zajmując miejsce naprzeciwko niej, sprawiając, że poczuła jeszcze większe niezadowolenie. Rozsiadł się wygodnie, nie zwracając uwagi na jej wzrok. Wyjął pergamin i pióro, aby zacząć coś odrabiać. Hermiona walnęła dłonią w stół, aby zwrócić na niego swoją uwagę.

- Mogę wiedzieć, o co ci właściwie chodzi? – syknęła, nachylając się w jego stronę. Zlustrowała go wzrokiem. Dlaczego ktoś, kogo nie lubiła musiał być tak oszałamiająco przystojny? Zazwyczaj nie zwracała na takie rzeczy uwagi, jednak Malfoy miał w sobie coś, czego nie potrafiła zrozumieć. Nienaturalnie ciągnęło ją w jego stronę, a jednocześnie niechęć do niego odpychała.

Podniósł swój wzrok i spojrzał na nią, a Hermiona poczuła, że robi jej się gorąco.

- O nic – wzruszył ramionami, jednak nie wrócił do dalszej pracy.

- Dlaczego więc tutaj siedzisz? – drążyła temat. Nie mogła odpuścić tak łatwo.

- A co, to karalne? – zażartował, podnosząc jej jeszcze bardziej ciśnienie. – Spokojnie, co się tak tym wszystkim przejmujesz? – spytał zupełnie innym tonem.

- Odrywasz mnie od nauki. Przeszkadzasz mi na lekcjach, w bibliotece…

- I jeszcze w nocy? – wtrącił.

- Dokładnie – warknęła. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. – To znaczy nie…

Malfoy uśmiechnął się szelmowsko i nachylił w jej stronę.

- A jednak nie jesteś tak twarda, za jaką cię miałem – mruknął, a Hermiona zmrużyła oczy.

- Co masz na myśli? – spytała niepewnie.

- Wystarczy jedno zbliżenie, a ty już nie możesz spać po nocach. – Malfoy wbił oczy w jej wargi, a Hermiona zagryzła je ze zdenerwowania. Dziwny błysk przeszedł przez jego szare oczy.

- Nie wiem, w co ty grasz, ale jeśli się założyłeś…

- O to się nie martw. – przerwał jej i przeczesał palcami rozczochrane włosy. Wyglądał świetnie. We wszystkim, co robił było mnóstwo gracji, a jednocześnie i wyluzowania. Był taki naturalny w tym, co robił.

            Hermiona westchnęła i wróciła do pracy. Nie miała zamiaru dać się wyprowadzić Malfoy’owi z równowagi. Dokończy esej i zmyje się stąd jak najszybciej. Czuła na sobie jego wzrok. Draco przyglądał się jej z zainteresowaniem. Poczuł satysfakcję, kiedy dowiedział się, że nie mogła spać przez pół nocy, myśląc o nim. Uwielbiał na nią patrzeć, aby dowiedzieć się, jak zareaguje. Wczoraj już prawie ją miał, a ona się wycofała. Nie miał pojęcia, dlaczego tak się stało. Owszem, może nie byli w dobrych kontaktach, ale… czy to miało znaczenie? Nie mogła tak po prostu dać mu się pocałować?

            Sam nie wiedział, co mu odbiło, zachowywał się jak pijany, ale ta dziewczyna naprawdę uderzyła mu do głowy jak najdroższy alkohol o słodko-gorzkim smaku. Obserwował jak męczy się nad pracą domową. Wyraźnie czuła na sobie jego wzrok i nie potrafiła się skupić. I podobało mu się to. Jej kręcone, brązowe włosy opadały na pergamin i blat stołu, przy którym siedzieli. Lekko się elektryzowały od zimna. Po chwili podniosła wzrok i spojrzała na niego oczami o ciepłym, brązowym kolorze.

- Nie, ja mam dość – warknęła i wstała z krzesła. Wrzuciła do torby pergamin, pióro i książki, a następnie wstała, aby odłożyć resztę z nich na półki biblioteki. Ze złością odłożyła ostatnią książkę odwróciła się, stając twarzą w twarz z chłopakiem.

- Odwal się, Malfoy! – warknęła.

- Granger, dlaczego ty jesteś taka nieznośna? – spytał.

- Ja nieznośna?! To TY wszędzie za mną chodzisz! – chciała krzyczeć, jednak musiała się powstrzymać.

- Granger, nie pochlebiaj sobie – oparł się nonszalancko o regał, obok którego stała. Zaśmiała się drwiąco.

- Ja sobie. Przyznaj się, że czegoś ode mnie chcesz.

Malfoy zlustrował ją od stóp do głów. Wyciągnął różdżkę i dostrzegł, jak dziewczyna automatycznie się spięła.

- Muffliato – mruknął, a źrenice Hermiony się powiększyły. Nie była pewna tego, co za chwilę nastąpi. Niezauważalnie cofnęła się przed chłopakiem.

- Nie jesteś głupia, Granger. Owszem chcę czegoś – odpowiedział, idąc powoli w jej stronę.

- Ode mnie nic nie dostaniesz – prychnęła, jednak powoli cofała się przed nim. Chciała być dzielna, jednocześnie jednak nie uśmiechało jej się to, że się do niej zbliża. – Nie podchodź! – ostrzegła go, kiedy oparła się plecami o regał.

Malfoy oparł się rękami po jej obydwu stronach, a Hermiona poczuła, że jej ciało jest sparaliżowane. Robił dokładnie to, co wczoraj.

- Umów się ze mną, Granger. – mruknął cicho. Widział, jak jej twarz blednie, a oczy się powiększają. Po chwili zdenerwowała się. Odepchnęła go ze wszystkich sił.

- Nigdy w życiu!

            Złapał ją za nadgarstki i przyciągnął do siebie. Miał nadzieję, że nikt nie będzie chciał przyjść do tego oddalonego zakątka biblioteki. Czuł przy sobie jej ciało, widział, jak klatka piersiowa unosi się i opada w szybkim tempie.

- Tchórzysz? – spytał, a Hermiona zmrużyła oczy.

- To nie tchórzostwo, to rozwaga, Malfoy. – odpowiedziała. Próbowała się wyrwać, ale jej nie puścił.

- Co niby mogłoby się stać?

- Ty doskonale wiesz co – szepnęła zalotnie, patrząc mu w oczy. Taka bliskość z nim działała na nią niebezpiecznie… dobrze.

- W takim razie chcę cię widzieć dziś wieczorem. U siebie. – nachylił się delikatnie w jej stronę.

Uśmiechnęła się szelmowsko, czym go zaskoczyła.

- Niestety, ten wieczór mam zajęty.

Patrzyła na niego uważnie, jednak uśmiech nie schodził jej z twarzy. Nie odsunęła się od niego, nie wyrwała się. Obserwowanie Malfoya w takiej sytuacji było niezwykle interesujące.

- Książka może zaczekać…

- Ale chłopak nie. – powiedziała, wyzbywając się uwodzicielskiego tonu, czym sprowadziła go od razu na ziemię. Malfoy odsunął się od niej, jednak nie puścił.

- Co ty chrzanisz? – spytał niezadowolony, a Hermiona się zaśmiała.

- To, co słyszałeś.

- Wróciłaś do Weasleya? – w jego głosie słyszała niedowierzanie.

Pokręciła przecząco głową.

- Potter? – spytał z jeszcze większym szokiem.

- Zgaduj dalej.

- Powiedz mi – rozkazał, a jego mięśnie się napięły.

- Chciałbyś. – próbowała się wyswobodzić. Na próżno.

- Wiesz, że nie dam ci teraz spokoju, póki się nie dowiem? – Malfoy wydawał się być zdenerwowany. Uznała to za bardzo ciekawe zjawisko. Zastanawiała się, czy ma mu powiedzieć prawdę o Teodorze, jednak coś jej podpowiadało, że to nie jest dobry pomysł. W końcu Nott i Malfoy byli w pewnym sensie dobrymi kolegami.

- Wiem, Malfoy.

- W takim razie kto nim jest?

- A co będę miała z tego, jak ci powiem? – uśmiechnęła się, przygryzając niby niewinnie wargę. Znów dostrzegła ten ciekawy błysk w oczach Malfoya, pomimo tego, że zdecydowanie był teraz zły.

- Powiesz, to się przekonasz – jego głos był lekko zachrypnięty.

- Chyba nie skorzystam. Puść mnie, śpieszę się.

- Do niego? – zadrwił, przybliżając się, a ich ciała otarły się o siebie. Powstrzymała się od westchnięcia. Czuła ciepło jego ciała i wspaniałe perfumy. Dreszcze przeszły po jej ciele, pieszcząc wspaniale.

Co się z nią do cholery działo? Nigdy przedtem tak nie reagowała na chłopaka. Nawet na Rona.

- Możliwe… - odpowiedziała. Malfoy odpuścił, czym ją zdziwił, jednak ucieszyła się. Wysunęła się z jego pułapki. Powoli dochodziła do siebie, kiedy znalazła się z dala od niego. Podeszła do stolika, aby zabrać swoje rzeczy. Malfoy oparł się o blat, patrząc na nią uważnie. Nałożyła kurtkę, przygotowując się do wyjścia.

- Granger?

Odwróciła się w jego stronę, dając do zrozumienia, że słucha.

- Zastanów się nad moją propozycją.

            Westchnęła tylko i wyszła z biblioteki. Nie miała zamiaru nawet przez sekundę o tym myśleć, ponieważ miałaby wątpliwości. Z jednej strony ją odpychał – był wredny, pewny siebie, zmuszał ją do czegoś i nie słuchał jej próśb. Z drugiej strony poszłaby do niego, ponieważ miał w sobie magnes, który bardzo mocno ją do siebie przyciągał. W głębi duszy chciała, aby był przy niej, jednak za nic nie mogła się do tego przyznać. Nie mogłaby spojrzeć sobie w oczy.

            Siedzieli razem z Teodorem na kanapie, ucząc się i rozmawiając. Hermiona dokończyła w spokoju swój esej, więc mogła poświęcić więcej czasu chłopakowi. Patrzyła z czułością na chłopaka, który z zainteresowaniem czytał jakąś trudną książkę, która pomimo jej wielkiego zamiłowania do nauki, nie interesowała.

- Przestań się na mnie gapić – mruknął, nawet na nią nie patrząc, a Hermiona zachichotała. Po chwili odłożył książkę, przysunął się do niej i położył na kanapie, a następnie pochylił nad nią. Patrzyli sobie wzajemnie w oczy. Hermiona z niezadowoleniem zdała sobie sprawę, że nie czuła ani w połowie tego, co odczuwała, mając przy sobie Malfoya. Nott zniżył się, aby ją pocałować i po chwili ich usta połączyły się. Najpierw powoli i spokojnie.

            Była wściekła. Wściekła, ponieważ chciała udowodnić sobie to, że nie tylko Malfoy może działać na nią w ten sposób. Pogłębiła pocałunek, wkładając w to jak najwięcej pasji i zaangażowania. Zaskoczony Nott odsunął się od niej.

- Hermiono… - nie wiedział, co powiedzieć. Dziewczyna odwróciła wzrok załamana swoim zachowaniem. Nie powinna była tego robić.

- Przepraszam. – mruknęła tylko.

- Co się z tobą dzieje? – spytał. – Wczoraj nie dałaś się dotknąć, a dzisiaj…

- Proszę cię, Teodorze, nie rozmawiajmy o tym. – Hermiona ukryła swoją twarz za kurtyną włosów.

Zapadła niezręczna cisza. Po chwili jednak chłopak przysunął się do niej i przytulił. Przyjemne ciepło zalało jej serce. Wtuliła się w niego, a Teodor pocałował ją w czoło i ponownie do siebie przycisnął.

Tutaj było jej miejsce. On był jej aniołem stróżem, opoką, wsparciem i… przyjacielem. Nie potrafiła myśleć o nim inaczej, niż w ten sposób. Był dla niej jak Harry. Ron również był jej przyjacielem, jednak fakt, że wcześniej był jej chłopakiem, z którym planowała wspólne życie sprawił, że nie była w stanie mieć z nim fizycznego kontaktu.

- Cokolwiek się dzieje, wiedz, że możesz mi powiedzieć.

- Wiem, Teodorze. Dziękuję. Jednak muszę już iść.

Nie próbował jej zatrzymać i za to była mu wdzięczna. W tym również nie był podobny do Malfoy’a, jednak to była dobra różnica.

            Wyszła z pokoju Teodora. Potrzebowała Ginny. Przyjaciółka zawsze wiedziała, co powiedzieć, dać dobrą radę i przy okazji poprawić humor. Kobiecie jednak zdecydowanie łatwiej było się zwierzyć niż mężczyźnie. Poza tym jak miała powiedzieć Teodorowi o Malfoyu? Wątpiła, aby dobrze to przyjął.

            Ruda siedziała w Pokoju Wspólnym, grając w gargulki razem z Harrym i Ronem. Kiedy do nich podeszła, od razu zaprosili ją do zabawy. Nie mając opcji wycofania się, usiadła. Uwielbiała spędzać czas z przyjaciółmi. Wygadana, zabawna Ginny, wesoły Ron i oczywiście lojalny i zamyślony Harry – kochała ich z całego serca.

            Siedziała z nimi do wieczora, zapominając o wszystkich troskach i zmartwieniach. Następnie napisała krótki liścik do rodziców, aby opisać to, co się wydarzyło od czasu ich rozstania w szkole i jej życiu. Uwzględniła nawet w liście Teodora, jednak miała nadzieję, że mama zrozumie, że to TYLKO PRZYJAŹŃ, bo nawet to podkreśliła w liście, jednak coś jej mówiło, że i tak będzie wiedziała swoje. W końcu była tutaj mowa o pani Granger.

            Otworzyła okno i wypuściła Świstoświnkę, mając nadzieję na jej bezpieczną podróż. Dostrzegła siedzącego w kącie Malfoya wraz ze swoją bandą. Najwyraźniej też przyciągnęła jego uwagę. Patrzył na nią z surowym wyrazem twarzy, a jego oczy mówiły jedno.

„Zastanów się nad moją propozycją”.