Zakład

          Hermiona podniosła się na równe nogi, kiedy usłyszała cichutkie kroki i szelest gałązek. Płakała. Nie wiedziała czemu, ale po jej gniewie nastąpił taki żal i smutek, że łzy same naleciały jej do oczu. Teraz jednak uważnie słuchała, zastanawiając się, skąd też pochodzą odgłosy kroków. Nagle ku jej zdziwieniu dostrzegła postać wyłaniającą się z drzewa. Musiała wytężyć wzrok, ponieważ zapadł już zmrok, a w lesie panowała prawdziwa noc.
Istota wyszła z drzewa, a Hermiona przyjrzała jej się z uwagą.
          Była to wysoka i smukła kobieta o zielonkawej skórze. Jej oczy miały kolor czystego złota, a długie, brązowe włosy opadały jej aż do kolan. Nie miała na sobie nic poza małymi kwiatkami i listkami, które zasłaniały intymne miejsca. Na jej skórze malowały się dziwne linie, układające się w różne wzory, pokrywając jej całe ciało.
          Hermiona stała jak sparaliżowana. Łzy wciąż bezwiednie toczyły się po jej policzkach, nie chcąc przestać płynąć. Zerwał się wiatr, który plątał jej włosy i smagał ubrania. Zrobiło jej się chłodno. Chciała uciekać, jednak nogi odmawiały jej posłuszeństwa.
          Driada stanęła bardzo blisko niej, przyglądając się z uwagą jej łzom. Dotknęła jej policzka, zgarniając łzę na chudego palca i uśmiechnęła się zadowolona.  Dotknęła jej policzków dłońmi i szepnęła coś pod nosem, a łzy natychmiast przestały wypływać z przeszklonych oczu Hermiony. Te, które spływały po policzkach dziewczyny wsiąknęły w skórę driady, która westchnęła głęboko i uśmiechnęła się zadowolona.
          W oddali wilk zawył w puszczy, a driada odsunęła od niej dłonie. Dotknęła jej serca, w którym natychmiast zapłonęło ciepło, a Hermiona ożywiła się. Otworzyła usta, aby coś powiedzieć, jednak w tej samej chwili driada czmychnęła szybko w okolice pobliskiego strumyku i zamieniła się w wierzbę płaczącą.
          Nagle wiatr ustał, a w lesie zapanowała cisza jak makiem zasiał. Hermiona odzyskała czucie w nogach. Zamknęła oczy i otworzyła je raz jeszcze. To, co się wydarzyło nie było snem. Wierzba wciąż tam stała, chociaż jeszcze tak niedawno jej tam nie było. Łzy już nie płynęły, a w sercu nadal tlił się ciepły promyczek.
Nie zwariowała.
Chyba.

          Wracając do zamku wciąż myślała o tym, co jej się przytrafiło. Czytała o driadach i nimfach oraz ich rzadko spotykanych kontaktach z czarodziejami, jednak nie mogła uwierzyć, że jej się to przytrafiło. Driady, jeśli miały okazję pobierały od ludzi energię lub uczucia, które odnawiały ich życie na nowo, jednak takie sytuacje nie zdarzały się często. Czarodzieje polowali na te piękne stworzenia dla galeonów, dlatego leśne kobiety nie pokazywały się zbyt często. Najwidoczniej driada, którą spotkała zaufała jej na tyle, aby podejść i pobrać od niej uczucia.
          Wciąż była skołowana, kiedy dostrzegła Dracona Malfoya wychodzącego z biblioteki z niezwykle zmęczoną miną. Zdziwiła się, że nie siedział na imprezie i nie świętował. Przypomniała sobie jak zaczął jej bronić przed Parkinson i Bulstrode. Ciągle ją zadziwiał. W jej głowie ponownie zabrzmiały słowa, które jej niedawno powiedział.
"- Na twoim miejscu bałbym się zasnąć tej nocy, skarbie."
          Cóż, to prawda, od tej pory nie spała zbyt spokojnie, ale powoli przyzwyczajała się do tego, że nie spełnił swojej groźby. Miała nadzieję, że tego nie zrobi.
Zauważył ją i przyśpieszył, aby ją dogonić. Nie śpieszyła się nigdzie, więc nie musiał się zbytnio wysilać.
- Cześć, Granger. Czemu nie świętujesz z innymi zwycięstwa twojej przyjaciółki? - zagadał jako pierwszy, za co była wdzięczna. Spojrzała w jego stronę. Wyglądał świetnie w świetle księżyca. Jego blada skóra zdawała się odbijać srebrne promienie.
- Chciałam się przejść i zaczerpnąć świeżego powietrza - odpowiedziała, a on skinął głową na znak, że rozumie. - Czego szukałeś w bibliotece?
Westchnął.
- Mam problemy z numerologią, nie mogę ogarnąć tych wszystkich kodów i kresek - mruknął jakby zmęczony samą myślą o przedmiocie. Hermiona zdziwiła się.
- Myślałam, że nieźle sobie radzisz. Przynajmniej jak na razie twoje oceny były zadowalające.
- Dopóki nie nakryła mnie na ściąganiu - uśmiechnął się łobuzersko, a Hermiona wywróciła oczyma.
- Kłamstwo ma krótkie nogi, Malfoy. Teraz musisz zacząć się uczyć - uśmiechnęła się cwaniacko. Patrzył uważnie na nią, jakby nad czymś myślał.
- Co jest? - spytała zestresowana i poprawiła włosy oraz przetarła twarz z myślą, że jest czymś ubrudzona. Nic takiego jednak nie było. - Czemu się na mnie patrzysz?
- Zastanawiam się...
- Nad czym? - zainteresowała się.
- Czy miałabyś coś przeciwko wytłumaczeniu mi numerologii? - spytał i poprawił swoje i tak idealne włosy.
          Hermiona aż przystanęła i spojrzała na niego jak na wariata. Również stanął obok niej, patrząc na nią z uwagą.
- Ty chyba nie mówisz poważnie. - uśmiechnęła się niepewnie, próbując obrócić to w żart.
- Jak najbardziej poważnie. - wzruszył ramionami. Zmarszczyła brwi nie bardzo wiedząc, co ma uczynić.
- Przecież my ze sobą nie wytrzymamy, Malfoy przez... ile czasu?
- Przynajmniej godzinę. - odpowiedział jakby nigdy nic, z rozbawiniem obserwując jak Granger walczy sama ze sobą. Korepetycje z numerologii były naprawdę doskonałą okazją do poprawienia ocen i do podokuczania tej nieznośniej Gryfonce.
- GODZINĘ? - załamała się i ponownie ruszyła w stronę zamku. - Czemu nie poprosisz o pomoc kogoś z twojego otoczenia, kto jest z tego dobry? - spytała, patrząc na niego podejrzliwie.
- Miałem przez pewien czas zajęcia z Theo, ale on nie ma absolutnie cierpliwości co do mnie - odpowiedział Malfoy. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie na wzmiankę o przyjacielu, ale po chwili lekko posmutniała na myśl o tym, co mu powiedziała parę godzin temu.
- I ja niby mam mieć większą cierpliwość? Mam od niego o wiele większy temperament, nie wytrzymamy ze sobą ani godziny.
- Zakład? - spytał pewnym siebie tonem, wyciągając ku niej rękę. Parsknęła śmiechem.
- Nie wierzę. - patrzyła z rozbawieniem na wyciągniętą dłoń.
- Możmy się przekonać, wystarczy, że się zgodzisz na godzinkę niewinnych korepetycji. - zaproponował, nie zabierając dłoni.
- Jeśli nie będziesz mnie wyzywać, to sie zgadzam, ale musisz obiecać. - postawiła mu warunek, a ten od razu się zgodził. - W takim razie przyjmuję zakład.
- Z pewnością będzie ciekawie - mruknął pod nosem z zadowoleniem wymalowanym na twarzy.
          Hermiona nie była jednak tego taka pewna. Jednak co jej szkodziło? Jeśli to nie wypali, to nie będzie go uczyć, a jeśli będzie im się w porządku razem pracować, to może przestaniejuż mieć wroga, a Malfoy podciągnie się z numerologii. Plan idealny, czyż nie?
Westchnęła. Nie. Wszystko co związane z Malfoyem nie mogło się udać. Chyba że chodziło o bójkę albo kłótnię. Do tego nadawał się perfekcyjnie.
- To jak, Granger? Zaczynamy od zaraz? - zaproponował, kiedy weszli do Isellnar. Spojrzała na niego jak na wariata.
- Teraz? - powtórzyła.
- A co mamy do stracenia?
- Tak się składa, że zęby i skórę bez siniaków, jeśli się do tego specjalnie nie przygotuję - mruknęła Hermiona, a Malfoy uśmiechnął się pod nosem.
- W takim razie jutro o 17? - zaproponował.
- Będę musiała się uczyć - orzekła, przypominając sobie o pracy domowej, którą nauczyciele zadali na weekend.
- Pouczymy się razem, Granger - przypomniał jej.
- Niech ci będzie - zgodziła się z ciężkim sercem. Pokręciła głową nad głupotą tego planu i nadchodzącego spotkania i poszła do jadalni, gdzie akurat czarodzieje spożywali słodkie desery.
          Draco był z siebie zadowolony. Nie tylko będzie miał godzinę dręczenia Granger, ale także podciągnie się z tej okropnej numerologii, która go prześladowała w snach. Może teraz jak zacznie go uczyć Granger jego sny stanął się odrobinę słodsze. W końcu nadażyła się okazja na bliższe poznanie jej. Był z siebie niezwykle zadowolony, że wpadł na pomył korepetycji z Gryfonką. Blaise co prawda zniesmaczył się jego planem, ale przynajmniej wiedział, że przyjaciel nie wejdzie do pokoju, póki będzie w nim pełno szlamu. Terrence... cóż, z nim też da radę się dogadać.
          W końcu będzie miał sposobność na spytanie się o jej związek z Theo, który nic na ten temat nie mówił. Miał szczerą nadzieję, że przyjaciel nie jest z Granger...
Dlaczego mu na tym zależało?
Choćby dla zasady... przecież Ślizgon nie mógł być z Gryfonką!
Tak, o to właśnie chodziło. Ich związek nie miał przyszłości z tego powodu.
Jakoś słabo w to wierzył, ale wolał już ominąć ten temat, niż owijać się w bawełnę.
          Poszedł od razu do Pokoju Wspólnego, w którym siedziało zaledwie parę osób. Zasiadł w fotelu, wpatrując się w ogień w kominku. Czekał na przyjaciół, a pokój stopniowo napełniał się ludźmi, którzy wracali z kolacji.
Po paru minutach dotrzegł Blaise'a, który podążał w jego stronę wraz z Terrencem. Usiedli w fotelach na przeciwko Dracona.
- Cześć, Draco, czemu nie było cię na kolacji? - zagadnął go przyjaciel.
- Nie jestem głodny. - wzruszył ramionami.
- Czy ty w ogóle coś jesz? - zdumiał się Terrence.
- Żywi się słodką porażką swoich wrogów - wpadł mu w słowo Blaise, a Draco uśmiechnął się pod nosem. Musiał powiedzieć współlokatorom o swoich lekcjach z Granger, w końcu jeśli mieli się uczyć w ich pokoju, to potrzebował ich zgody.
- Słuchajcie, załatwiłem sobie lekcje z Granger. - powiedział, nie owijając w bawełnę.
- Ze SZLAMĄ? - obrzydził się Blaise.
- Z Gryfonką? - podniósł brew Terrence.
Draco przewrócił oczyma. Zachowali się tak jak podejrzewał.
- Tak, z nią - odpowiedział, jakby reakcja kumpli nie robiła na nim większego wrażenia. - I mam zamiar uczyć się z nią albo w bibliotece albo w naszym dormitorium.
- Nie ma mowy, nie chcę spać w szlamie - wzdrygnął sie Blaise i spojrzał na niego świdrująco. - Coś ty się jej tak uczepił, stary?
- Nie dopuszczę, aby dotknęła czegoś należącego do ciebie, jasne? - zdenerwowął się Draco, ignorując jego pytanie. Wcale nie uczepił się Granger, on po prostu... Był zły z numerologii, a ta dziewczyna jako jedyna mogła mu pomóc po klęsce Teodora.
          Blaise najwidoczniej przystał na taki układ, ponieważ wzruszył ramionami, nie protestując już zbytnio. Terrence najwidoczniej nie był zainteresowany tym wszystkim, więc wyciągnął talię wybuchowych kart, aby pograć z przyjaciółmi. Draco zgodził się, tylko i wyłącznie dlatego, by zbić dłużący mu się czas.
          Jego uwagę odciągnął wchodzący do salonu Teodor, który wyglądał tak, jakby miał roznieść kogoś jednym spojrzeniem. Draco nie byłby sobą, gdyby nie odezwał się w tej chwili. Wstał z fotela, ignorując swoją turę w losowaniu kart i poszedł za Nottem, który niczego nie zauważył, dlatego zawołał za nim:
- Hej, Theo! - Teodor odwócił się, chociaż zrobił to z lekkim ociąganiem. Draco zrównał z nim krok.
- O co chodzi? - spytał Teodor, idąc w stronę swojego dormitorium.
- Załatwiłem sobie korepetycje z twoją laską sam na sam. Nie masz nic przeciwko? - oznajmił blondyn, nie zniechęcając się tym, że wzrok Teodora byłby w stanie zrobić teraz z niego kupkę popiołu.
- Moją laskę? - podkreślił jadowicie. - Nie mam pojęcia, o kim mówisz - jego głos zlodowaciał. Draco zdziwił się, słysząc jego słowa. Jak to Teodor nie wiedział, o kogo mu chodzi. Kiedy byli już pod drzwiami Notta odezwał się:
- Mam na myśli Granger. - wyprostował Draco.
- Słuchaj, stary - Teodor przystanął, a jego mięśnie napięły się znacznie. - Po pierwsze, Granger nie jest laską, tylko dziewczyną. Po drugie, nie jest moja. Po trzecie, nic mnie to nie obchodzi.
          I jakby nigdy nic wszedł do swojego dormitorium, trzaskając drzwiami. Draco wypuścił powoli powietrze z ust. Cóż, tego się nie spodziewał. Najwidoczniej Teodor stał się kolejną ofiarą tej wiedźmy. Nie zazdrościł mu, ponieważ doskonale wiedział, przez co teraz przechodzi.
          Wrócił powoli do salonu i wypatrzył Granger. Siedziała przy biurku, odrabiając pracę domową. A przynajmniej tak to wyglądało na pierwszy rzut oka, ponieważ dziewczyna tylko moczyła pióro w atramecie i wpatrywała się w świecę wzrokiem równie pustym jak pergamin przed nią. Nie wyglądała najlepiej. Trochę się przestraszył, kiedy wredny uśmiech mimowolnie wkradł mu się na twarz. Ruszył w jej stronę dziarskim krokiem, kiedy nagle przystanął, ponieważ drogę zagrodziła mu Pansy Parkinson, przybierając jeden z najgorszych możliwych uśmieszków.

          Hermiona wpatrywała się tępo w płomień świecy, migoczący tuż przed jej oczyma. Chciała odrobić pracę zadaną na kolejny tydzień, ale jakoś jej się to nie udawało. Wciąż myślała to o Teodorze, to o Malfoyu i jego propozycji. Szczerze? Miała dość swojego ognistego temperamentu, który doprowadził do takiej sytuacji. Miała dość Ślizgonów kręcących się dookoła niej. I oczywiście miała dość sterty nieodrobionej pracy domowej, która leżała przed nią.
- Och, weź się w garść - mruknęła sama do siebie, zdmuchując włosy z czoła i zabierając się do pracy. Napisała pierwsze zdanie, kiedy...
- Czy ja właśnie słyszałem, jak gadasz sama do siebie? - ktoś ją tak zaskoczył, że wdrygnęła się, co spowodowało powstanie ogromnej kreski przez całą długość pergaminu. Przeklęła pod nosem.
- Malfoy... - wzięła głęboki oddech. - Nie zachodzi się tak ludzi...
Spojrzała na chłopaka, który stał po jej lewej stronie.
- Ani nie zagląda się ludziom przez ramię - mruknęła. Malfoy posłał jej jeden ze swoich rozbrajających uśmiechów.
- Tak się składa, Granger, że mam gdzieś zasady, a tym bardziej twoje zasady.
- To akurat zdążyłam zauważyć - prychnęła z niezadowoleniem. - Targeo - mruknęła, a plamy z atramentu automatycznie zostały oczyszczone przez różdżkę.
          Malfoy pochylił się nad jej lewym ramieniem, najwidoczniej ciekawy, co też pisała na kartce, dlatego zwinęła pergamin w rulonik i wrzuciła wszystko do torby.
- Powtarzam kolejny raz: nie zagląda się ludziom przez ramię. - warknęła.
- Coś ty taka drażliwa - zauważył Malfoy. Hermiona obrzuciła go niechętnym spojrzeniem. Tak się składało, że nie zamierzała się chwalić całemu światu swoją kłótnią z przyjacielem, a tym bardziej Malfoyowi.
- Nie jestem drażliwa - zaprotestowała, zarzucając torbę na ramię tak mocno, że przy okazji walnęła nią Malfoya w ramię.
- Właśnie widzę.
Obrzuciła go zmęczonym spojrzeniem.
- Widzimy się jutro o 17, a teraz jakimś magicznym sposobem zniknij z mojego pola widzenia - powiedziała, patrząc w cudowne szare oczy, które przyciągały jej wzrok jak magnes. Były nieziemskie, mogłaby patrzeć w nie godzinami...
          Tymczasem nieświadomy jej myśli Draco uśmiechnął się szelmowsko.
- Dziwię się, że jeszcze tego nie odwołałaś.
- Nie odmawiam pomocy tym, którzy jej potrzebują. - odpowiedziała jakby nigdy nic. Ruszyła w stronę stronę dormitorium, aby odłożyć wszystkie książki i torbę.
- Powiedzmy, że ja tak samo, dlatego daj torbę, pomogę ci to wszystko zanieść.
- Nie potrzebuję... pomocy... - wysapała i jak na zawołanie wszystkie książki wyleciały jej z rąk, a huk, który wytworzyły, przyciągnął uwagę większości uczniów.
- Chyba jednak jej potrzebujesz - uśmiechnął się, a Hermiona westchnęła, ale również się uśmiechnęła.
- Zawsze musi być wszystko po twojemu - mruknęła pod nosem. Schyliła się, aby pozbierać książki, a w ślad za nią poszedł Malfoy. Naprawiła torbę i wrzuciła do niej przybory. Na szczęście flakonik z atramentem się nie rozbił, więc uniknęła większego sprzątania. Miała już podnieść podręcznik do eliksirów, kiedy natrafiła na rękę Malfoya. Speszyła się, automatycznie poczerwieniała na twarzy i trochę za szybko odsunęła rękę. Spojrzała na niego, ale szybko odwróciła wzrok, gdy napotkała cudowną parę szarych i zimnych oczu.
- Spokojnie, przecież cię nie ugryzę - zażartował i podniósł nieszczęsny podręcznik do eliksirów. Hermiona wyprostowała się, a po chwili Malfoy zrobił to samo, ponownie nad nią górując.
- Dziękuję - wyksztusiła, przeklinając się za rumieńce na twarzy, które nie chciały zniknąć.
          Razem z Draconem poszli do jej dormitorium i położyli książki na swoje miejsce. Hermiona wciąż czuła palące policzki, które kontrastowały z chłodem dłoni, która zetknęła się z ręką chłopaka.
- Skoro ci pomogłem, to teraz nie możesz mi odmówić tych korepetycji - Zauważył Malfoy, wyglądając przez okno w ich dormitorium.
- Wiedziałam, że ty zawsze masz jakieś ukryte intencje. Coś za coś, to takie typowe dla Dracona Malfoya - powiedziała, opierając się o etażerkę stojącą obok łóźka. Malfoy spojrzał na nią z dziwnym uśmieszkiem. Obrzucił jej postać uważnym spojrzeniem, od którego po jej ciele przeszedł dreszcz.
- Nie martw się, Granger, mam mnóstwo ukrytych intencji. - uśmiechnął się tajemniczo, widząc jak jej oczy powiększają się.
- Zaczynam się bać tych korepetycji, Malfoy... - próbowała zażartować, ale głos jej zadrżał. Wydawała się być zlękniona. Podszedł do drzwi, aby wyjść z dormitorium, ale zatrzymał się na chwilę.
- Nie masz czego. Na pewno nie tylko ja się czegoś na nich nauczę - mrugnął do niej, a po ciele Hermiony przeszedł kolejny, dość nieprzyjemny dreszcz.
- Do zobaczenia jutro - powiedział i zniknął za drzwiami. Hermiona nie była w stanie się wysłowić, aby mu odpowiedzieć. Malfoy całkowicie odebrał jej słowa i dech w piersiach.

~~~~~~~~~~~~~~

Co tu dużo mówić... 10 rozdział za nami i mam nadzieję, że będzie ich jak najwięcej xd Dziękuję za wszystkie opinie i komentarze oraz za to, że wciąż przy mnie trwacie. 

Zawsze Wasza

Sheireen ♥