Podobieństwa między nami

            Siedziała na aksamitnej, czarnej pościeli. Pokój pogrążony był w półmroku, ponieważ zimowe słońce zachodziło wyjątkowo szybko. Lekkie promienie rzucały chociaż trochę światła na twarz Malfoya. Reszta pogrążona była w mroku. Srebrne poduszki delikatnie błyszczały. Zupełnie nie pasowała do tego eleganckiego i uporządkowanego pomieszczenia. Wszystko tutaj posiadało pewną klasę – od miękkiego, białego dywanu po żyrandol z czarnymi kryształkami. Malfoy nieźle urządził to pomieszczenie według swojego upodobania. Nie zapowiadało się, aby zamierzał wrócić do przyjaciół. Najwyraźniej mieszkanie w pojedynkę bardzo mu pasowało. Ona zupełnie nie była do czegoś takiego przekonana. Czułaby się samotna, gdyby nie miała przy sobie współlokatorek. Najwyraźniej niektórzy Ślizgoni bardzo cenili sobie prywatność i przestrzeń osobistą.

            Czuła, że jej ciało jest spięte. Nie rozluźniła się ani trochę, odkąd Malfoy zaprowadził ją do swojego dormitorium. Cieszyła się, że do niej nie podszedł i do tej pory nie zrobił nic, co by ją złamało. Jej druga strona krzyczała z radości na jego widok, jednak nie mogła się poddać. Czuła się źle z tym, co narobiła. Przez nią dwóch kolegów pobiło się i teraz najwyraźniej wszystko obróci się przeciwko niej. Jednak musiała ponieść konsekwencje.

            Napotkała chłodny wzrok Malfoy’a, który zaczął jej się przyglądać po raz pierwszy, odkąd tu weszli. Spokojnie popijał jakiś złoty trunek. Zaproponował jej, ale ona stanowczo odmówiła. Ostatnio jak wypiła, wszystko się pokomplikowało.

- O czym to chciałeś ze mną porozmawiać? – spytała, nie mogąc dłużej znieść ciszy, która panowała w pokoju. Malfoy obserwował ją uważnie, widząc jej spięte ciało. Uśmiechnął się delikatnie.

- Namieszałaś, Granger – odpowiedział karcąco, jednak uśmiech nie schodził mu z twarzy. Odwróciła twarz, udając, że obserwuje rzeźbę w rogu pokoju. Włosy delikatnie opadły, przysłaniając połowę jej twarzy.

- Dzięki za informację, naprawdę nie zdawałam sobie z tego sprawy – mruknęła sarkastycznie. Wiedziała, że namieszała, jednak nie musiał jej tego przypominać. Nie była głupia.

- Mógłbym śmiało donieść na Teodora, że napadł na mnie i… uszkodził. – powiedział po chwili, a Hermiona natychmiast spojrzała na niego ostro.

- Jest twoim dobrym kolegą… - syknęła, nie mogąc w to uwierzyć. Poczuła, jak zżerają ją wyrzuty sumienia.

- Dlaczego jednak to on miałby ponosić konsekwencję czyjegoś nieodpowiedniego zachowania? – blondyn położył kieliszek na stolik i zaczął powoli iść w jej stronę. Hermiona poczuła, że robi jej się duszno. Mimo to ulżyło jej troszeczkę – przynajmniej Malfoy nie będzie się naprzykrzać Teodorowi.

            Łóżko delikatnie opadło, kiedy chłopak usiadł obok niej. Przyjrzał się Hermionie, a wyraz twarzy miał tajemniczy.

- Powiedz mi, Granger, co ja mam z tobą zrobić? – mruknął, a dziewczyna niezauważalnie się odsunęła od niego. Nie uszło to uwadze chłopaka.

- Może powinieneś po raz pierwszy odpuścić? – zaproponowała, wiedząc, że i tak to nic nie da.

- Wtedy nic bym z tego nie miał – zauważył i przeczesał palcami włosy, które wymknęły się z kontroli. Hermiona prychnęła zdenerwowana, chociaż walczyła jednocześnie z chęcią dotknięcia go. Był tak magnetyczny, powietrze wokół niego zdawało się elektryzować.

- Mogłam się tego domyślić. Ślizgoni zawsze muszą mieć jakieś korzyści.

- Bingo, skarbie – uśmiechnął się do niej szelmowsko. Hermiona poderwała się gwałtownie na nogi.

- Ode mnie nic nie dostaniesz – warknęła. Malfoy wywrócił oczyma. Nienawidziła go, dlaczego po prostu nie mogła wyjść teraz z tego pokoju?

Odpowiedź nadeszła od razu. Gdyby to zrobiła, wszyscy natychmiast by się dowiedzieli, co zrobiła. Zdradziła swojego chłopaka, całując się na imprezie z innym jak zwykła… westchnęła. Nie zniosłaby tych wszystkich plotek, a była pewna, że chłopak by to wszystko jeszcze bardziej podkoloryzował.

            Usłyszała, jak Draco Malfoy wstaje z łóżka i do niej podchodzi. Odwróciła się w jego stronę gwałtownie. Jeśli miała mieć kontakt z wrogiem, to chciała stać z nim twarzą w twarz. Szare oczy błysnęły, jakby dostrzegł coś interesującego. Odgarnął delikatnie jej włosy za ucho, odsłaniając malinkę na szyi.

- To moja robota? – spytał, a ona delikatnie pokiwała głową, patrząc w kąt pokoju. Uśmiech samozadowolenia wpłynął na jego twarz. – W takim razie bardzo się cieszę.

- Mam nadzieję, że zniknie jak najszybciej… wraz z tobą – warknęła, a zbierająca się w niej złość dodała jej odwagi. Zacmokał.

- Czasami naprawdę cię nie rozumiem. Jakoś wczoraj nie protestowałaś…

- Myliłam się. – odpowiedziała stanowczo. – Jesteś największym draniem, jakiego poznałam.

- I przez którego posypał ci się związek? – podsunął jej, ale Hermiona nie potwierdziła.

- Nie, nie mam zamiaru zrzucać winy na kogoś przez swoje złe wybory. – usiadła ponownie na łóżku i wbiła wzrok w podłogę. Skrzyżowała ręce na piersiach i oparła głowę o kolumnę łóżka, jedną z czterech, na których był zawieszony baldachim. Zastanawiała się, po co on chłopakowi, skoro i tak jest sam w pokoju i nie ma się przed kim zasłaniać.

- Dlaczego wam nie wyszło? – spytał, przysiadając się do niej. Popatrzyła na niego wściekle.

- Jesteś bezczelny, skoro pytasz. – wzruszył ramionami.

- To po prostu ciekawość, Granger, spokojnie. – powiedział jakby nigdy nic, wlepiając w nią spojrzenie szarych, bardzo ładnych oczu.

Milczała przez chwilę, patrząc na niego podejrzliwie. Po chwili westchnęła i odpowiedziała.

- Teodor był idealny.

Malfoy popatrzył na nią dziwnym wzrokiem. Naprawdę nie rozumiał dziewczyn. Zawsze oczekują od związków idealnych chłopaków, a jak tak jest, to też im coś nie odpowiada. Czy ich rozumowanie miało jakikolwiek sens? Mimo wszystko lekko się zdenerwował. Granger cholernie mu się podobała, a tutaj jakiś inny chłopak był dla niej idealny. Chciał, aby spędzała z nim jak najwięcej czasu, a to, co mu wczoraj zaproponowała… Wiedział jednak, że nie potrafi się zakochać. Bezgranicznie poświęcenie się innym? To nie leżało w jego naturze. Przez całe życie był na pierwszym miejscu – tak został wychowany. Nie wyobrażał sobie, żeby potrafiło mu zależeć na innej osobie bardziej niż na sobie.

Chciał jednak mieć dziewczynę przy sobie, sprawiać jej przyjemność. Zdążyła mu się już spodobać jej druga strona – ta, którą mu pokazała wczoraj. Po co komu miłość, jak wystarczyło tylko pożądanie i namiętność?

- Gdyby był idealny, to byś nie była tak bardzo niezaspokojona – mrugnął do niej, a Hermiona zmrużyła oczy. Lubił ich kolor. Ciepłe i brązowe ze złotymi refleksami, jakby ktoś roztopił w nich bursztyny.

- Wcale nie byłam, jak to powiedziałeś „niezaspokojona” – fuknęła oburzona. Uśmiechnął się szelmowsko.

- Wczoraj na własnej skórze się przekonałem, więc się nie wykręcaj.

Wywróciła oczyma. W głębi duszy wiedziała, że miał rację. Splotła ze sobą palce.

- Niech ci będzie. – mruknęła. – Owszem, Teodor był idealny. Nieskazitelnie, irytująco idealny… Nigdy nie posunął się dalej, nie zrobił nic przeciwko mnie. Zgadzaliśmy się we wszystkim, co było trochę… nudne.

Zamilkła, czerwieniąc się ogniście. Powiedziała parę słów za dużo i czuła na sobie przenikliwy wzrok Dracona. Jak mogła się przed nim tak wygadać? Teraz pewnie poleci do Notta i mu o wszystkim opowie.

- Nie posunął się dalej? – powtórzył, a Hermiona wręcz słyszała zadowolenie w jego głosie. – Niegrzeczna z ciebie kobieta, Granger.

Jęknęła załamana. No tak, wyśmiewał się z niej, a jakże inaczej.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo bym się chciała pozbyć tego uczucia.

            Malfoy położył jej rękę na talii i przyciągnął do siebie, a następnie złapał za brązowe, kręcone włosy. Spojrzała na niego, a ciało od razu się spięło. Drżała przy każdym jego dotyku, ale nie bała się. Położyła dłoń na jego udzie.

- Nie pozbywaj się tego, Granger. Uwielbiam ciebie taką. – mruknął jej do ucha, a Hermiona zamknęła powieki i zagryzła delikatnie wargę.

- Nie psuj mnie bardziej, Malfoy – odpowiedziała stanowczo, jednak jej ciało reagowało zupełnie inaczej. Próbowała wstać, ale popchnął ją na łóżko, aby leżała, a następnie unieruchomił. Skrzyżował jej dłonie nad ich głowami i usiadł na dziewczynie okrakiem, aby dokładnie widzieć jej twarz. Brakowało jej tchu, czuła się mocno zawstydzona.

- Może mały układ? – zaproponował. Popatrzyła na niego podejrzliwie.

- Słyszałam, że układy z tobą nigdy nie są korzystne. Zawsze tylko ty jesteś zadowolony.

- Od razu takie negatywne nastawienie.

Milczała.

- Puść mnie.

Nie zrobił tego.

– Układ jest taki. Jeśli tylko chcesz, możesz do mnie przyjść, ale to działa w dwie strony.

Popatrzyła na niego, niezbyt przekonana.

- Cenię sobie swoją niezależność i wolałabym, aby tak zostało.

Myślała, że się zdenerwuje, zrobi coś wrednego, jednak Malfoy odpuścił. Tak po prostu zszedł z niej i usiadł ponownie obok.

- Jak chcesz. Właściwie to rozumiem cię, zupełnie mnie nie znasz.

- Znam dosyć dobrze, ale raczej nie z tej odpowiedniej strony. – powiedziała, a ten się uśmiechnął.

- Same złe rzeczy?

- Przeważająca część – podeszła do drzwi z zamiarem wyjścia. – Przede wszystkim brak zaufania nie zwiastuje niczego dobrego.

- Ubieraj się. – powiedział nagle.

- Przecież jestem ubrana – oburzyła się.

- Załóż coś ciepłego. Za dwadzieścia minut spotykamy się przy bramie Isellnar.

- Co ty znowu wymyśliłeś? – teraz to już zupełnie mu nie ufała. Popatrzył na nią z zawadiackim uśmiechem.

- To niespodzianka, panno Granger.

            Szła zimnymi korytarzami Isellnar. Co ją zmusiło, aby założyć na siebie tę głupią kurtkę i iść z nim na spotkanie? Zapewne wystawi ją do wiatru i sam nie przyjdzie w umówione miejsce. Na szczęście nie musiała się tłumaczyć nikomu po drodze, gdzie też się wybiera, ponieważ jej przyjaciele byli zbytnio zajęci nadrabianiem zaległości i odrabianiem sterty zadań. Zbliżały się testy, a oni dopiero teraz zdali sobie sprawę z powagi sytuacji. Ona na szczęście poświęcała parę godzin dziennie na systematyczną naukę, więc nadrabianie nie było jej problemem.

            Pomimo mnóstwa śniegu na dworze było całkiem przyjemnie. Nie dął zimny wiatr, który szczypał w policzki. Nawet jeśli Malfoy się nie pojawi, to spacer po świeżym powietrzu dobrze jej zrobi. Zbliżała się w stronę bramy, przy której nikogo nie było i prychnęła. Albo się spóźnił, albo właśnie siedzi sobie w ciepłym pokoju i nabija się z niej. Mimo to szła do przodu, lekko zwalniając krok, kiedy nagle poczuła, jak twarda śnieżka uderza w jej plecy. Odwróciła się i ujrzała zadowolonego Malfoya.

- Granger, gdybyś miała polegać tylko na swoim słuchu, to byś zginęła. – zażartował.

- Bardzo zabawne – prychnęła i stanęła w miejscu, aby zrównał z nią krok. – Szczerze mówiąc myślałam, że nie przyjdziesz.

- W takim razie, dlaczego mimo wszystko wyszłaś?

- Liczyłam na twój jeden procent przyzwoitości – odpowiedziała i uśmiechnęła się wrednie.

            Ruszyli w stronę wodospadów, które pozamarzały. Wyglądało to przepięknie. Ogromne sople lodu zwisały z samej góry, aż do tafli jeziora. Biały jasnoniebieską barwę, która lśniła delikatnie w świetle księżyca.

- Zastanawiam się, co cię skłoniło do przyjścia. – Malfoy lustrował ją wzrokiem, kiedy przedzierali się przez warstwy śniegu. Hermiona zastanowiła się przez chwilę.

- Ciekawość. Brakuje mi przygód, adrenaliny…

- I uznałaś, że ja ci je zaoferuję?

- Niekoniecznie. Jednak to, co nieodkryte i tajemnicze jest zazwyczaj interesujące.

- Nieodkryte? – podniósł pytająco brew.

- Nie oszukujmy się, Malfoy. Posiadasz otoczkę uwielbienia przez niektóre osoby, ale twarz, którą pokazujesz w towarzystwie kolegów jest zupełnie inna niż ta, kiedy jesteś sam.

Nie powiedział nic, co by świadczyło o tym, że się zdenerwował, ale zdecydowanie stał się bardziej nieswój.

- Przechodząc do kwestii wzajemnego zaufania… - zaczął, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. – Słyszałem, że nienawidzisz latać na miotłach.

- Owszem, a co to ma do tego? – zainteresowała się.

- Najwyższy czas się nauczyć – uśmiech nie schodził z jego twarzy. Spojrzała na niego jak na wariata.

- Jeśli ty masz zamiar mnie uczyć…

- Coś ci nie odpowiada? – spytał niewinnie.

- Nie ma mowy, nie wsiądę na miotłę, a ty, bardziej z tobą. – postanowiła. Temu blond przygłupowi chyba odbiło. On myślał, że wejdzie na miotłę? Nienawidziła tego środka transportu. Czuła się nieswojo za każdym razem, kiedy miała z nią styczność. Kiedyś Harry namówił ją, aby zagrała z nimi w quidditcha. Zgodziła się, jednak to był pierwszy i ostatni raz. Jej umiejętności były marne, a sama miotła niestabilna. Ciągle miała wrażenie, że spadnie i boleśnie się potłucze.

- Nigdy nie mów nigdy, skarbie – mrugnął do niej z szelmowskim uśmiechem, a Hermiona się zbulwersowała.

- Daruj sobie takie określenia – warknęła. – Wiesz co, Malfoy? Jesteś dla mnie jedną, wielką zagadką, której nie potrafię rozszyfrować.

- Pytaj, o co tylko chcesz.

- I odpowiesz na każde moje pytanie? – spytała podejrzliwie. Wzruszył ramionami.

- Raczej tak.

- Dlaczego mnie pocałowałeś? – zadała pytanie prosto z mostu, nie owijając w bawełnę. Malfoy roześmiał się cicho. Stanął w miejscu i usiadł na zamarzniętym, pokrytym śniegiem mostku. Nie bardzo wiedząc, co zrobić, poszła w jego ślady i wlepiła wzrok w kolorowe światełka, które migotały spomiędzy drzew lasu.

- Konkretna do bólu, ale odpowiem ci. Zrobiłem to, bo po prostu chciałem.

- Ale czemu chciałeś? – zdenerwowała się.

- A dlaczego ty chciałaś? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Hermiona poczuła, że zbija ją z tropu. – Nie znosisz mnie, masz o mnie złe zdanie, nigdy ze sobą za bardzo nie rozmawialiśmy, a jednak nie protestowałaś.

Milczała. Zrobiła to, ponieważ uwielbiała sposób, w jaki na nią działał. Draco Malfoy był nietykalny, całkowicie niedostępny, a każdy kontakt z nim był niczym uczucie ekscytacji podczas łamania regulaminu. Dlaczego przez jednego chłopaka potrafiła w ułamku sekundy odrzucić od siebie wszelkie wartości jak miłość, dobra opinia i zachowanie?

- Wątpię, abyśmy mieli ten sam powód – mruknęła pod nosem.

- Ja natomiast uważam, że jesteśmy do siebie bardziej podobni niż ci się wydaje.

- Niby pod jakim względem?

- Jesteś niezależna, wciąż szukasz nowych przygód i doznań. Zaczynasz się dusić, kiedy zbyt długo trwasz w jednym miejscu. – wymieniał, odbierając jej zdolność mowy. – Dlatego tak krótko wytrzymywałaś w związkach.

- Nieprawda… - zaprotestowała. Malfoy zaśmiał się cicho z jej naiwności.

- W takim razie czemu nadal nie jesteś z Weasleyem?

- To raczej moja sprawa – oburzyła się.

- On wciąż trzymał cię w jednym miejscu, ograniczał, czułaś się jak w klatce.

- Czytasz mi w myślach, czy jak?! – zdenerwowała się, ale jednocześnie dziwnie się czuła. Malfoy właśnie wymieniał powody, dla których już nie potrafiła dłużej być z Ronem.

- Nie, Granger. Po prostu wiem, jak to było ze mną w związku.

- Ty w ogóle kiedykolwiek miałeś dziewczynę? – popatrzyła na niego z zaskoczeniem, a Malfoy obdarzył ją niezbyt przychylnym wzrokiem.

- Co to za głupie pytanie? Oczywiście, że miałem – żachnął się. Hermiona roześmiała się.

- Jesteś tak bardzo zapatrzony w siebie, że jestem zaskoczona tym faktem. – odpowiedziała z rozbawieniem, a chłopak wydawał się być niezadowolony.

            Zanim zdążyła zareagować, Malfoy popchnął ją delikatnie na śnieg i zaczął ją obsypywać śniegiem. Próbowała się bronić, jednak był zbyt silny. Szybko jednak walka przeistoczyła się w zwykłą zabawę. Jej włosy były już całe w śniegu, a ona sama wyglądała jak bałwan. 

- Pożałujesz tego, Malfoy.

- Bardzo chętnie, Granger.

Musiała użyć całej siły, aby go z siebie zrzucić i jak już miała zaatakować go śnieżkami, była wyczerpana, ale się nie poddawała. Jej śmiech niósł się echem po dworze. Zastanawiała się, czy ludzie w zamku cokolwiek słyszeli. Mimo wszystko miała nadzieję, że nikt ich razem nie zobaczy – to by tylko zaszkodziło im obojgu.

Po krótkiej dominacji znowu leżała na plecach, ale tym razem nie oberwała kolejną gałką śnieżną. Patrzyła na blondyna rozbawionym wzrokiem, nie potrafiąc przestać się śmiać. Był lekko zdyszany, podczas kiedy ona została pozbawiona sił.

- Przegrałaś, skarbie. – uśmiechnął się szelmowsko.

- Jesteś po prostu zbyt silny, to nie było sprawiedliwe – odpowiedziała, jednak nadal była rozbawiona.

- Co jutro robisz, Granger? – spytał znienacka.

- Zapewne się uczę – odpowiedziała.

- Wyjeżdżasz na święta do domu?

- Oczywiście, że tak. Czemu się tak dopytujesz?

- Chciałbym się z tobą zobaczyć podczas przerwy świątecznej.

Popatrzyła na niego zdumiona. Draco Malfoy chyba właśnie zwariował, skoro chce się z nią widzieć raz jeszcze.

- Zobaczymy, bo zazwyczaj jestem wtedy zajęta – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

- Dlatego zaklepuję sobie na razie jeden dzień u ciebie w terminarzu.

            Wstali z zimnego śniegu, kiedy poczuła kąśliwy mróz na swoich policzkach. Ruszyli w stronę murów Isellnar, żartując sobie z różnych rzeczy i śmiejąc się. Kiedy weszli do ciepłego pomieszczenia, pozdejmowali mokre kurtki. W pokoju było zaskakująco mało osób. Zastanawiała się, gdzie też jest Ginny, Harry i Ron. Dostrzegła w rogu pokoju Pansy Parkinson, która przyglądała się Malfoy’owi ze zdenerwowaniem i Milicentę – ta natomiast była całkiem zadowolona.

Powiesili ubrania wierzchnie na wieszakach, a Hermiona ruszyła do kominka, aby się ogrzać.

- Granger, masz cały mokry tyłek – skomentował z rozbawieniem Malfoy. Spojrzała na niego spode łba.

- Gdzie ty się patrzysz?

W odpowiedzi tylko uśmiechnął się niewinnie.

- Dzięki za ten wspólnie spędzony czas – mrugnął do niej.

- Zadziwiające, ale to nie była katastrofa, jaką sobie wyobrażałam.

- Następnym razem będzie lepiej – powiedział tylko i odszedł do grupy chłopaków siedzących przy gargulkach. Powitali go entuzjastycznie, a ona pokręciła głową – Draco Malfoy był uwielbiany przez wszystkich. Swoją magnetyzującą osobowością potrafił oczarować każdego, kiedy mówił, nie było możliwości, aby nie został wysłuchany. Co w sobie takiego miał, że potrafił tak bardzo wzbudzać czyjąś uwagę?

            Weszła na górę po schodach i ruszyła korytarzem ku swojemu dormitorium, kiedy poczuła szarpnięcie za ramię. Stanęła oko w oko z Pansy Parkinson, która miała bardzo niezadowoloną minę. Popchnęła ją na drzwi od jakiegoś pokoju.

- Masz się natychmiast odczepić od Dracona – rozkazała jej, a Hermiona popatrzyła na czarnowłosą z politowaniem.

- Lepiej powiedz jemu, aby się odczepił ode mnie – odpowiedziała i zobaczyła jak Pansy zmieszała się lekko, jednak po chwili odzyskała wigor.

- Nie pochlebiaj sobie, Granger. Naprawdę myślisz, że Draco byłby w stanie dotknąć kogoś takiego jak ty?

Hermiona roześmiała się wrednie.

- To raczej nie twoja sprawa.

- Jeśli jeszcze raz zobaczę, że się wokół niego kręcisz, to pożałujesz. – zagroziła jej Parkinson, a Gryfonka zmrużyła oczy.

- To twoja robota – teraz wszystkie elementy układanki zaczęły do siebie pasować. – To ty weszłaś do mojego dormitorium i je zdemolowałaś.

- Co? – Parkinson popatrzyła na nią dziwnie. – Dlaczego w ogóle miałabym wchodzić do twojego pokoju? Żeby utonąć w szlamie?

- Nie wiem, ale pamiętaj, że mam cię na oku. Jeśli to się powtórzy, będziesz pierwsza na liście podejrzanych. – warknęła Hermiona i odepchnęła dziewczynę od siebie i weszła do swojego dormitorium. Naskoczyła na Pansy Parkinson z pewnością, iż to ona zniszczyła jej rzeczy, a tymczasem zdziwienie na twarzy dziewczyny zupełnie wytrąciło ją z tego przekonania. Jedno mimo to było pewne – właśnie naraziła się zazdrosnej Ślizgonce. I nie zamierzała przestawać. Nikt nie miał prawa jej grozić.

            Wyczerpana rzuciła się na łóżko i dostrzegła malutką karteczkę, która leżała na jej poduszce. Zmarszczyła brwi i wzięła pergamin w dłonie. Pismo było toporne i niezbyt eleganckie.

To zaskakujące, że jako moja przeszkoda sama usunęłaś się z drogi.

Dziękuję za ułatwienie sprawy, Granger.

~~~~~~~~~~~~~~

PS: Aktualnie nie miałam czasu na wychwytywanie błędów, powtórzeń i literówek, więc pewnie trochę się ich nazbierało.

Uff, nareszcie skończyłam pisać tę notkę. Co do następnej, to mam nadzieję, że pojawi się w następny weekend, ale nie obiecuję, ponieważ teraz w szkole zapewne będzie dużo roboty do zakończenia semestru. 

Dzisiejsze pisanie sprawiało mi trochę problemów, ale w końcu po paru ładnych godzinach udało mi się cokolwiek napisać. Nie jest tego dużo, jednak nie chciałam już dłużej tego przeciągać ;) 

Notka zapewne słabsza jakościowo, jednak obiecuję, że niedługo wrócę do formy ;)

Sheireen ♥